روز چهارشنبه ۶ تیرماه ١٤٠٣، هفتمین روز از اعتصاب بزرگ کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز و پتروشیمی می گذرد. اعتصاب این کارگران از روز ۳۰ خرداد و با خواست حذف پیمانکاران، افزایش دستمزدها و تغییر نوبت‌کاری به ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت آغاز شده است.
کارگران این شرکت‌ها پیش‌تر اعلام کرده بودند که اگر تا آخر خرداد جواب نگیرند گسترده‌تر دست به اعتراض خواهند زد.
حذف پیمانکاران، افزایش دستمزدها و ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت از مطالبات فوری آن‌هاست و همچنان بر مطالبات دیگر همچون شرایط خوابگاه‌ها و شرایط کاری و ایمنی محیط کارشان تاکید دارند.
هم‌اکنون بیش از ۲۱ هزار کارگر در نزدیک به ۱۰۰ شرکت مختلف نفت و گاز برای پیگیری مطالبات خود وارد اعتصاب شده‌اند. کارگران معترض می گویند : «ما مطالبه‌گریم و به این بردگی تن نمی‌دهیم. همان‌طور که بازنشستگان عزیز در خیابان فریاد زدند. همان‌طور که مردم صدایشان بلند شده است. حرف ما هم همین است. رای بی رای. از حقمان کوتاه نمی‌آییم.»
عسلویه، کنگان، بوشهر، ماهشهر، سیرجان، ایلام، کرمانشاه، تهران، دشت‌عباس و یزد، شماری از شهرهایی هستند که اعتصاب کارگران پروژه‌ای در آنها شکل گرفته است.
این اعتصاب پنجمین اعتصاب بزرگ و سراسری کارگران پروژه‌ای است. اولین کمپین اعتصاب برای افزایش مزد این کارگران در تابستان سال ۱۳۹۹ آغاز شد و هر سال نیز ادامه یافته است. در سال ۱۴۰۰ نیز هزاران کارگر در» کمپین اعتصاب ۱۴۰۰ » دست به اعتراض و اعتصاب زدند که بازتابی جهانی نیز داشت .مطالبه اصلی کارگران پروژه‌ای برای کمپین سال ۱۴۰۲، نیز افزایش دستمزد به میزان ۷۹ درصد و عقد قراردادهای کاری بر مبنای ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت در ماه بود .
امسال نسبت به سال گذشته مطالبه کارگران برای افزایش روزهای استراحت ۴ روز افزوده شده و از ۱۰ روز به ۱۴ روز افزایش یافته است شرایط کاری فوق العاده سخت این کارگران بویژه در فصل تابستان و کار در گرمای بالاتر از ۵۰ درجه بدون برخورداری از حداقلی از امکانات رفاهی کاهش روزهای کار را به مطالبه ای فوری برای کارگران تبدیل کرده است .
البته حذف شرکت‌های زالو صفت پیمانکاری و بستن قرارداد مستقیم با وزارت نفت نیز از مهم ترین خواست های کارگران پیمانکاری نفت است که از سال ۹۰ تا کنون در اعتراضات مختلف کارگران به جدّ پی گیری شده است .این کارگران قراردادهای طولانی‌مدت ندارند و بعضا حتی بدون قرارداد به کار مشغول می‌شوند. بنابراین کارفرما و شرکت‌های پیمانکاری به سادگی می‌توانند آنها را اخراج و نیروهای دیگری را جایگزین کنند. آنها حتی از ابتدایی‌ترین امکانات در اقامتگاه‌های خود محروم هستند. در هوای گرم، یخچال درست و حسابی ندارند و وسایل ایمنی مثل کلاه، دستکش و ماسک یا در اختیارشان نیست یا اگر هست، مناسب نیست . بارها درباره این مسایل با کارفرمایان صحبت شده اما همچنان مطالبه کارگران نادیده گرفته شده اند.
سال گذشته کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز و پتروشیمی در اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ در حرکتی اعتراضی در قالب کمپین ۱۴۰۲ دست به اعتصاب گسترده ای زدند که حدود صد هزار کارگر را در برگرفت. و این در فضای خیزش انقلابی زن زندگی آزادی بسیار مهم بود. زیرا علاوه بر مطالبات صنفی کارگری، سیاست های اقتصادی و معیشتی حکومت را که جدا از سیاست های نظام در سایر عرصه های اجتماعي سیاسی و فرهنگی نیست را به چالش می کشید. از این‌رو بسیاری از کارگران معترض را تهدید کرده و این اعتصابات زیر فشار نیروهای امنیتی و سرکوبگر رنگارنگ ادامه یافت. امسال هم کارگران معترض گفته اند رای بی رای.
مبارزه کارگران پروژه ای نشانگر وجود سطح ممتازی از جنبش کارگری است. فعالان این اعتصاب در زیر فشار سرکوب و فضای امنیتی حاکم بر محیط های کار، با سطح بالایی از آگاهی و شعور سیاسی و هشیاری مسائل را دنبال و مطالبات خود را پیگیری می کنند. هفت روز اعتصاب بزرگ کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز و پتروشیمی افتخاری است برای جنبش برابری خواهی، عدالت طلبی، دموکراسی و آزادی خواهی که این گونه پایه هایش گسترش می یابد و ستون های محکمی برای پی ریزی ایرانی آباد، آزاد و برابر در همه سطوح و رفاه برای همگان بنا می کند.
بارها تاکید شده است که حمایت همه جانبه کل جنبش مطالباتی از اعتراضات یکدیگر و شکل دادن به اتحاد فراگیر در چهارچوب شرایط هر بخش از جنبش کارگری حائز اهمیت حیاتی است. با توجه به سرکوب های گذشته و تقلای گسترده نیروهای امنیتی و سرکوبگر برای درهم شکستن اعتصاب کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز و پتروشیمی از طریق شناسایی سازمانگران و کنشگران این حرکت برزرگ اعتصابی، حمایت و همبستگی با مطالبات این کارگران در حال حاضر اهمیت مضاعفی دارد
سایت سیاسی،خبری خاوران 
بیان دیدگاه